Eerste dag op de Alejandro Alvear-kleuterschool

Vanaf het gastvrije huis van Trudy (Duitse overgrootouders) en Ivan naar de kleuterschool Alejandro Alvear is het 12 minuutjes lopen. Door het hek van Casa Cataleya naar rechts 100 meter naar de zee. Langs de landleguanenbroedplaats naar rechts, over het bruggetje het strand op. Pas op voor de zeeleeuwen die ook graag op dit bruggetje liggen. Niet dat ze je aanvallen, maar het zou sneu zijn als je op hun snuitjes stapt wanneer ze je compleet negeren. Over het strand loop je naar de boulevard, waar het San Cristobal beeld naast het Darwin-memorial ziet. Hier steek je de straat over. Het is dezelfde route waar deze bijzondere vogels (help, ben niet goed in vogels, zie foto) op het strand aanvliegen. Nu 100 meter naar boven en daar is de ingang.
U bevindt zich nu in een compleet andere wereld. Andere gewoonte, andere cultuur, normen en waarden. Bij het binnenkomen in de klas zijn de kinderen over het algemeen schoon en rustig. Ze hebben van lerares (hier genoemd profi van profesora) Erika goed begrepen dat ze de dag rustig moeten beginnen. Erika is dan meestal nog bezig met de voorbereidingen van de les, knippen van figuren, kopiëren van kleurplaatjes, en mengen van verf. Opruimen doet ze eigenlijk helemaal niet.
De kinderen raken na 10 minuten uitgepuzzeld en beginnen een beetje aan elkaar te plukken. Prr.Prr. het geluid van Erika d’r Whats app. Ik ben bijna geneigd te zeggen, ‘geen mobiel op de werkvloer, alsjeblieft’, maar hou me in en bedenk me dat dit Lunia niet is. Één klein mannetje is bijzonder geïnteresseerd in mijn aanwezigheid: Branndley, serieus, zo schrijf je het. Bij welk groepje ik ook ga zitten om te helpen met puzzels of kleurtjes, Branndley pakt z’n stoel en komt naast me zitten. Hij praat veel, maar is onverstaanbaar. De geluiden die hij maakt zijn van een baby die z’n eerste klanken uitprobeert. Hij is aandoenlijk, en zeer aanhankelijk. Prr.Prr; appje voor Erika.
In de groep die ik help te begeleiden zijn nog 14 andere kinderen. Één meisje praat helemaal niet, twee meisjes vechten als grote kerels, Belèn, voorbeeldige Belèn, eentje die overal om huilt en 9 jongens met ADHD. Prr.Prr.
Na een puzzel en een interessant krijtwerkje is het tijd om handen te wassen. Door de bemoeienis van dit project is er continu zeep voor handen waardoor alle kinderen met een spuitje vloeibare novotos naar de handenwasplaats rennen. Op de terugweg van het handenwassen is er voldoende gelegenheid om via de klimrekken en stoffige palen van de overkapping naar de klas te keren.
Tijd voor de ochtendsnack: variërend van rijst met, maar vaker ook zonder kip, tot kant- en klare yoghurtbekers met chocoladebolletjes tot door de school uitgegeven vanille- biscuitjes. Voor elke portemonnee (maar vooral ook voorkomen) wat wils, op deze openbare kleuterschool. Prr.Prr.
Of ik even het eten in de gaten wil houden: Erika d’r man komt langs voor advies voor het invullen van een bankpapier. Je zou bijna denken dat we om 12.00uur niet vrij zijn en daar geen tijd meer voor is.
Na het eten gaan we buitenspelen. De school is omgeven door een muur waardoor de kinderen er niet uitkunnen maar wel vrijuit kunnen spelen. Doordat de verschillende klassen om en om gaan spelen is er continu beweging op het schoolplein. Naast de etensrestjes en krijtstrepen vormen zich nu ook stofvlekken en aardevegen op de witte t-shirts van het school-uniform. Prr.Prr. Ook op het schoolplein. En omdat ik er toch ben, loopt Erika even bij een collega binnen voor een praatje.
Na bijna een uur gaan de kinderen weer naar binnen. Dit uur acht ik echt noodzakelijk. Er moet wat energie gebruikt worden. Spuitje vloeibaar Novotos en dan mogen ze allemaal water drinken. Ook hier heeft Project Abroad zijn steentje aan bijgedragen: er is continu voldoende drinkwater in alle klassen aanwezig, zodat de kinderen kunnen drinken na het spelen. Met een continue temperatuur van 32 graden niet overdreven.
Nu gaan we verven. Prr. Prr. Zometeen dan.
We verven Elmo. Who the fuck is Elmo? Geen van de kinderen heeft dit rode monster ooit gezien. Maar dat mag de pret niet drukken. We delen een minuscuul verfbakje met 5 kinderen en als kwast hebben we een wattenoorstaafje. Ik vind het goed bedacht. Het werkje houdt het midden tussen schilderen en tamponeren. Het valt me op hoe goed en snel Branndley werkt. Erika weet de kinderen goed aan het werk te zetten. Prr.Prr. Tenminste als ze niet wordt afgeleid.
Ik ga per groepje aan het werk, om de benodigde ondersteuning te bieden. En om te zorgen dat de witte t-shirts niet ook nog helemaal rood gekleurd worden. De kinderen werken hard voor een cara-feliz  sticker en dan gaat het werkje in de speciale map voor thuis. (idee van het project omdat de ouders geen idee hebben wat hun kinderen hier eigenlijk doen)
Erika gaat educatieve liedjes zingen, ik playback leuk mee. Prr.Prr. De mobiel gaat mee de lucht in wanneer de : ‘handjes in de lucht’ gaan. Wanneer de kinderen in een treintje de klas door mogen ( een hele uitdaging met deze 9 jongens) fluistert ze me toe dat de moeder van één van de kinderen steeds appt omdat ze met haar een gesprekje wil. ??
Dan is het 12.00uur en gaat de televisie in het lokaal aan, de Pocahontasdvd op en pakken de kinderen een kussen om mee op de grond te liggen. De kinderen worden opgehaald, door bijzonder jonge ouders. Gemiddelde leeftijd is 22/24 legt Erika uit.
Dan komt River me ophalen vanuit haar klas en gaan we naar huis. Het is 12.20uur en ons gastgezin verwacht ons om 12.30uur aan tafel. Voor rijst met….
Prr.Prr. Ik wacht tot Erika opkijkt van haar mobiel en bedank haar voor deze eerste dag. Nog niet alle kinderen zijn opgehaald maar ‘er zijn er een paar die altijd te laat komen’.
Hierbij ook foto’s van dag 2: met 7 kinderen op de achterbank in de taxi naar een speeltuin (taxi’s zijn hier de enige auto’s op een handvol rijke inwoners van Galapagos na)